Vlooienmarkt veldhoven 6 maart

Afgelopen zondag naar Veldhoven, een zaal met 300 kramen. Duidelijk veel "beroeps". Veel spullen al met een keurig prijsstickertje of alvast ingepakt in helder cellofaan. Ze kunnen net zo goed een bordje neerzetten waarop staat "wij doen dit niet voor de lol". Ze kijken je al bijna bij de kraam weg als je vraagt wat iets kost. Een man verkocht een mooie trommel van Villeroy en Boch, emaille. Puur uit nieuwsgierigheid informeerde ik wat de trommel moest kosten. Ik weet dat de emaille serie duur is maar de voorgaande klanten van deze meneer duidelijk niet. Toen hij begon te praten kwam er een stroom aan frustratie naar buiten: "wat het moet kosten? weet u wel hoe duur dit is? ik wil er tachtig euro voor hebben en u hoeft echt niet af te gaan dingen, anderen vragen hier vele malen meer voor en...en..." Toen hij de moeite nam om me aan te kijken begreep hij dat ik de trommel niet hoefde. Ik zei nog: "het is een rommelmarkt, ik dacht dat het geen kwaad kon om de prijs van iets te vragen", en liep met een grote grijns door. Hij keek me wat schaapachtig na. Vervolgens kwam ik bij een kraam waar twee schattige schemerlampjes stonden. Ook hier informeerde ik naar de prijs. De dame achter de kraam deed een diepe zucht waarop haar dochter, ook achter de kraam begon te lachen. U bent de zoveelste die de prijs vraagt gaf zij aan. Nu was het mijn beurt om een beetje schaapachtig te kijken. Tja, zei ik, dat beteknd dat jullie of te veel vragen of dat mensen niet bereid zijn om geld uit te geven voor de lampjes. Ik kwam tot een goeie prijs en heb de lampjes meegenomen. Vooraan op de markt had ik mezelf getrakteerd op een schattig serviesje. Het was in een van de eerste paadjes en dus twijfelde ik nogal. De prijs was eigenlijk helemaal niet zo hoog, dat kwam omdat er een scherf van de koffiepot af was. Who cares.... Daar heb ik mezelf dus op getrakteerd. In het laatste paadje trof ik een mevrouw met een nespresso. Fauve drinkt geen koffie, had in lelystad nog een oud model senseo van ons staan. De koffie die daar uit kwam dronk je echter niet meer voor je plezier. Zeker niet als je thuis verpest bent met een heerlijke nespresso. Aangezien ze nu op een steenworp afstand woont zullen we vaker een bakkie doen en verdienen we dus ook normale koffie. Vandaar de vraag aan de dame wat het nespresso apparaat moest opbrengen. Poeh, ook hier wer een wolk van frustratie. Ik vraag "zoveel" en mijn minimumprijs is "zoveel". Dan weet u dat vast.... Spoor je dan of niet? Dus ik zeg: dat is goed, maar dan graag voor de minimumprijs. Dit lokte een giechelbui bij de dame van de kraam ernaast uit. Ik heel tevreden weg met mijn apparaat, de verkoopster achterlatend met een dubbel gevoel, tja....